ตอกย้ำให้มั่นใจ

  ตอกย้ำให้มั่นใจ  ท่ามกลางชีวิตประจำวันอันแสนซ้ำซากจำเจ หัวใจของเรานั้นเหี่ยวเฉาโรยรา เราเริ่มจะไม่รู้จักแล้วว่าความเมตตา กรุณา เป็นอย่างไร เราเลิกมองหาความงามในดวงดาว ในหมู่แมกไม้ ประกายระยิบระยับบนผืนน้ำ เราหันไปหาความยั่วยวนของภาพจิตรกรรม ประกายแวววับของเพชรนิลจินดา หนังสือชนิดต่างๆ และความสนุกสนานบันเทิง เราต่างแสวงหาความตื่นเต้นใหม่ๆ อยู่ร่ำไป กระเสือกกระสนหาวิธีบันเทิงชนิดใหม่ๆ  การดิ้นรนเพื่อสนองกิเลสเหล่านี้เอง ที่ทำให้ความคิดและจิตใจเฉื่อยชาลง ตราบใดที่เราแสวงหาสิ่งเริงรมย์ที่เราคิดว่าสวยงามหรือน่าเกลียดก็แล้วแต่ ชีวิตของเราจะขาดสาระ มีแต่ความผิวเผิน ความสุขอันยั่งยืนจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อ เรากล้าเผชิญสิ่งใหม่ๆ ในชีวิต ซึ่งเราจะยังไม่พบหากเรายังหลงหมกมุ่นอยู่กับการสนองกิเลส การสนองกิเลสและอารมณ์ต่างๆ เป็นอุปสรรคทำให้ชีวิตไม่กล้าเผชิญประสบการณ์ใหม่ๆ เราซื้ออารมณ์ต่างๆ ได้ แต่เราจะใช้เงินซื้อความรักในการชื่นชมความงามไม่ได้ เราจะพบความสุขหรือเราพร้อมจะสร้างสรรค์งานได้ ก็ต่อเมื่อเราตระหนักถึงความว่างเปล่าแห่งความคิดและจิตใจของเราเอง โดยไม่คิดจะหลบหลีกมันด้วยการพึ่งพาสิ่งเย้ายวนอารมณ์ใดๆ หรือเมื่อเราเปิดความคิดและจิตใจให้กว้าง ฝึกให้มีความรู้สึกอันละเอียดอ่อน การสะสมวัตถุนอกกายโดยไม่เข้าใจตนเอง มักเป็นสาเหตุที่ทำให้เราสร้างค่านิยมผิดๆ อันจะนำให้สังคมมนุษย์วุ่นวายและเกิดความทุกข์ร้อน การเรียนรู้วิทยาการใหม่ๆ อาจทำให้เรามีงานทำ แต่ไม่สามารถทำให้เราเป็นผู้มีความคิดสร้างสรรค์ ถ้าเราเกิดปิติหรือชื่นชมสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ถ้าเรามีไฟแห่งการสร้างสรรค์ เราจะหาวิธีในการแสดงสิ่งนั้นออกมาด้วยตัวเอง โดยที่เราไม่จำเป็นต้องศึกษาวิธีแสดงออก เมื่อเราเกิดความรู้สึกอยากเขียนบทกวีขึ้นมาจริงๆ เราก็จะลงมือเขียนมันออกมา ยิ่งถ้าเราเรียนรู้วิธีการเขียนก็ยิ่งเป็นสิ่งดี แต่เหตุใดเราต้องไปเน้นวิธีการแสดงออก ในเมื่อเราไม่มีอะไรจะแสดง เมื่อหัวใจเรามีความรัก เราไม่จำเป็นต้องศึกษาวิธีร้อยเรียงถ้อยคำเข้าด้วยกันเพื่อสร้างสรรค์บทกวีแห่งความรัก ศิลปินและนักเขียนอาจเป็นผู้สร้างสรรค์ แต่เราไม่ใช่ เราเป็นเพียงผู้เสพ เราอ่านหนังสือมากมาย ฟังดนตรีที่ไพเราะ ดูภาพศิลปะต่างๆ แต่เราไม่เคยมีประสบการณ์อย่างลึกซึ้งโดยตรง ประสบการณ์ของเรามักเกิดขึ้นจากการอ่านบทกวี มองดูรูปภาพ การที่เราร้องเพลงได้ เราต้องมีบทเพลงอยู่ในหัวใจ แต่เมื่อเราไร้ซึ่งบทเพลง เราจึงหลงชื่นชมในตัวนักร้อง เราจะรู้สึกหลงทางหากไม่รู้จักวิธีการ แต่เราจำเป็นต้องหลงทางเสียก่อนที่เราจะพบค้นพบสิ่งใด การค้นพบคือจุดเริ่มต้นของการสร้างสรรค์ เรามักคิดว่าเราจะมีชีวิตอย่างสงบสุขและสร้างสรรค์ใด ถ้าเราเรียนรู้วิธีการหรือแบบอย่าง ซึ่งไม่เป็นความจริง เพราะความสุขอันสร้างสรรค์จะเกิดขึ้น ก็ต่อเมื่อจิตใจของเราเต็มเปี่ยม ความเต็มเปี่ยมนี้มิได้เกิดขึ้นด้วยระบบสิ่งใดๆ ทั้งสิ้น แต่เป็นเพียงการช่วยตอกย้ำให้เรามั่นใจในความเป็น ตัวฉัน และ ของฉัน มากขึ้น  เสียงเค้าว่ากันพรรณนั้น จ๊ะ สัญญาณจากแดนไกลกว่า 800 ไมล์ ขาดหายไปเสียแล้ว คงต้องแอบซ่อนตัวเองอย่างมิดชิดในป่าลึกอย่างเงียบๆ ต่อไป เศร้าใจจัง   เคดิต บ้าได้ถ้วย