การทำสมาธิ

  การทำสมาธิ ชีวิตมนุษย์นี้เปรียบเทียบได้กับรถยนต์ เครื่องยนต์ก็คือ สรีระร่างกาย กลไกของเครื่องยนต์จะต้องมีระบบน้ำมัน เปรียบได้กับระบบไหลเวียนเลือดและน้ำเหลือง ต้องมีระบบระบายความร้อนและท่อไอเสีย ก็คือ ระบบหายใจ และระบบขับถ่ายต้องมีหม้อกรองอากาศและน้ำมันเครื่อง นั่นก็คือ ต้องมีปอด ตับ ไต กรองของเสียต่างๆ ที่ผ่านเข้าร่างกาย ไม่ว่าจะเป็นอาหารหรือยาที่กินเข้าไป หรืออากาศที่หายใจเข้าไปส่วนแบตเตอรี่ที่รถยนต์ต้องมีระบบไฟฟ้า เปรียบได้กับระบบประสาทและสมองของมนุษย์นั่นเอง รถยนต์จะมีอายุการใช้งานได้นานมากเท่าใด การขับขี่จะเป็นไปอย่างราบเรียบปลอดภัยโดยไม่ไปชนกับใคร และระวังไม่ให้ใครมาชนนี้ขึ้นอยู่กับ "สติ" ของคนขับฉะนั้นถ้าถนนเป็นหลุมเป็นบ่อและสภาพอากาศมีพายุฝนฟ้าคะนอง ลมแปรปรวน การจะขับเคลื่อนรถไปสู่เป้าหมายและให้รถอยู่ในสภาพที่ดี สามารถจะมีอายุการใช้งานไปได้นานแสนนาน จึงขึ้นอยู่กับเจ้าของรถคันนั้น คือ คนขับจะต้องเป็นผู้มีสติอยู่แนบกับตัวตลอดเวลา สตินั้นต้องอาศัยสมาธิ ร่างกายของเราต้องการอาหารที่เข้าทางปาก ซึ่งมนุษย์จำเป็นต้องกินอาหารเพื่อความเจริญเติบโตและความแข็งแรงของร่างกาย ความรู้สมัยใหม่ยังมีความละเอียดขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งว่า ถ้าเรารู้จักกินอาหารทางจมูกอย่างดียิ่งขึ้นไปกว่าการหายใจธรรมดาๆ แต่ให้หายใจอย่างแรงลึก คือ การออกกำลังอย่างแอร์โรบิก (Aerobic exercise) คือ ทำหัวใจให้เหนื่อยขึ้นกว่าปกติเพียง 25-30 นาทีต่อครั้ง ทำประมาณ 4-5 ครั้งต่อสัปดาห์ก็จะสามารถสร้างพลังแอร์โรบิกให้แก่ชีวิต จะทำให้หัวใจและหลอดเลือดแข็งแรง ความรู้เก่าดั้งเดิมสมัยพุทธกาลเกือบ 2,600 ปีมาแล้ว ที่พุทธองค์สอนให้รู้จักบริหารจิตด้วยสมาธิวิปัสสนากรรมฐาน คือ กำหนดลมหายใจเข้าออกช้าๆ (อานาปานสติและสติปัฏฐาน 4) เท่ากับเป็นการให้อาหารแก่จิต เป็นการสร้างสติ และตรงกับคำพังเพยที่ว่า "จิตนิ่ง เป็นจิตที่มีพลัง" "สมาธิกับคุณภาพชีวิต" ประเทศไทยมีพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติก็จริง แต่ประชาชนส่วนใหญ่ยังไม่เข้าใจในหลักธรรมของพุทธศาสนา นักเรียนทุกคนได้รับการสอนให้สวดมนต์ ให้ท่องจำศีล 5 และความหมายของคำต่างๆ ในพุทธศาสนา แต่นักเรียนไม่ได้รับคำอธิบายถึงแก่นแท้และความหมายของพุทธบาลีและบทสวดมนต์นั้นๆ และนักเรียนไม่ได้รับการสอนให้ประยุกต์คำสอนทางพุทธศาสนาไปใช้กับชีวิตของตัวเอง จังหมดหนทางจะเข้าใจเนื้อแท้ของพุทธศาสนา ความผิดไม่ได้อยู่ที่นักเรียนหรือครู แต่อยู่ที่ผู้มีหน้าที่กำหนดหลักสูตรและแนวทางการสอนให้นักเรียนเข้าใจ ครั้นเมื่อนักเรียนพ้นจากภาวะนักเรียนไปแล้ว จึงปรากฏว่านักเรียนเหล่านั้นไม่มีความเข้าใจในหลักการของธรรมะทางพุทธศาสนาแม้แต่น้อย เป็นที่น่