กังวลใจ

  กังวลใจ   ค่ำคืนมืดมิดปิดเดือนดาวพราวปลายป่า พายุฝนโหมพัดซัดกระหน่ำต้นยางนาใหญ่ สัตว์ป่าสัตว์น้อยแมลงเล็กเงียบกริบเป็นปลิดทิ้ง ณ เวลานี้ “สายฝน” เป็นนางเอก โศกเศร้าคร่ำครวญร้องร่ำกระซิกๆ โกรธาขว้างสายฟ้าฟาดสาดสว่างเป็นระยะๆ ปล่อยหยดน้ำตาทิ้งตัวแทรกความว่างของอากาศ ร่วงหล่นบนผืนป่ากระทบหลังคากระท่อมน้อย หยดสัมผัสพื้นไหลรินลงตามซอกโขดหิน สู่ลำธารเล็กเป็นกระแสสายน้ำแรง กระทบหินใหญ่น้อยดังกึกก้องสะท้อนหุบห้วงป่า นั่งบรรเลงตัวหนังสือ “ความรู้สึกความเข้าใจต่อธรรมชาติ” อ่านทานแล้ว เป็นบทความที่เขียนได้ดีอีกบทความหนึ่งของตัวเอง ดีจนหลงเคลิ้มและคิดคล้อยตามไปกับสภาพที่ได้บรรยาย ต้องรีบขย้ำนำไปเผาไฟทิ้งเสีย กลัวจะเป็นบรรทัดฐานให้พยายามเขียนดีกว่านั้นยิ่งๆ ขึ้นไปเรื่อยๆ บางครั้งที่เราให้ความสำคัญกับความสามารถ และพรสวรรค์บางอย่างของตนเอง เท่ากับเราไปเน้นอัตตาและกิเลส ทำให้เราหมกมุ่นอยู่กับการสนองกิเลสของตัวเองมากขึ้น และยิ่งเห็นแก่ตัวมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อใดรู้สึกว่าตัวเราเป็นมนุษย์ ที่โดดเด่นกว่าผู้อื่น ความคิดนี้เองเป็นจุดกำเนิดแห่งความชั่วร้าย และจะทำให้ดิ้นรนเรื่อยไปไม่สิ้นสุด มนุษย์มีจิต เป็นจิตที่มีความพร่องหรือความว่างเปล่าเป็นลักษณะถาวร เป็นธรรมชาติของจิตมนุษย์ที่จะต้องว่างเปล่า จึงพยายามจะหาอะไรต่อมิอะไรมาเติมให้เต็ม จึงดิ้นรนเพื่อที่จะเป็นอะไรสักอย่าง เนื่องจากไม่อยากอยู่กับความว่างเปล่าของตนเอง ความว่างเปล่านี้เองที่เป็นแห่งผลักดัน ให้มนุษย์สร้างสิ่งต่างๆ ขึ้นมาว่า ตัวเองต้องการจะทำอะไร กำหนดวิถีชีวิต ว่าจะเป็นอะไร หรือทำเพื่ออะไร อัน ที่จริง ตัวตนของมนุษย์นั้น เป็นศูนย์รวมของส่วนย่อยต่างๆ มากมาย และส่วนย่อยๆ เหล่านั้นขัดแย้งกันเองทั้งสิ้น ตัวเรานั้นเป็นสนามสู้รบระหว่างความปรารถนาต่างๆ ที่ขัดแย้งกันเอง เป็นศูนย์รวมของความคิดที่ต่อสู้กันระหว่าง สิ่งที่ “เป็นของฉัน” และ “ไม่ใช่ของฉัน” เรายังให้ความสำคัญแก่อัตตา อันได้แก่ “ตัวฉัน” และ “ของฉัน” เราต้องการสิ่งต่างๆ เพื่อต้องการให้ลืมตัวเอง เหตุนี้เราจึงไปยึดสิ่งต่างๆ มากมายเอามาเป็นของเรา เอามาแบกไว้ ความปรารถนาเสถียรภาพทางใจเกิดขึ้น เพราะขาดความมั่นคงทางใจ กระบวนการเชิดชูชื่อเสียงของตนเองจึงเกิดขึ้น เพื่อเป็นกำแพงปกป้องตนเอง มนุษย์ สามารถที่จะเลือก หรือตัดสินใจอะไรก็ได้ แต่มนุษย์ไม่สามารถที่จะเลิกเสรีภาพได้ มนุษย์จึงมีกรรมอย่างหนึ่งที่ไม่สามารถจะหนีพ้น คือ เสรีภาพของตัวเอง เสรีภาพในที่นี้ มิใช่เสรีภาพที่จะทำอะไรก็ได้ดังใจคิด เสรีภาพไม่ได้หมายถึง สัมฤทธิผลของการตัดสินใจว่าเราเลือกทำสิ่งนี้แล้ว ต้องทำสำเร็จ เสรีภาพอยู่ที่ความสามารถในการตัดสินใจเลือก นั้นคือ เสรีภาพ เป็น Absolute Freedom เป็นเสรีภาพอย่างแท้จริงของมนุษย์ ที่มนุษย์จะเลือกได้  การมีเสรีภาพเช่นนี้ทำให้มนุษย์เกิดความ รู้สึกที่เรียกว่า “กังวลใจ” เราตระหนักรู้ว่าเรามีเสรีภาพ แต่เราไม่รู้ว่าวันนี้หรือพรุ่งนี้ เราจะเลือกอะไร วันนี้เราอาจจะเป็นคนดี แต่พรุ่งนี้เราจะแน่ใจได้อย่างไรว่า เราจะไม่เลือกเป็นคนร้าย การเลือกของคนเรานั้นเป็นสิ่งที่กว้างใหญ่ไพศาล และการเลือกของเรานั้นนำมาซึ่งความรับผิดชอบ ไม่ว่าเราจะเลือกอะไรก็ตาม เราต้องรับผิดชอบในการเลือก และการตัดสินใจนั้น เรากังวลใจ เพราะเรารู้สึกว่าเรามีเสรีภาพที่จะเลือก และเฝ้าครุ่นคิดว่า ทำอย่างไรจึงจะควบคุมเสรีภาพ ให้เราเลือกน้อยลงได้ ความกังวลใจนี้ คือ ปัญหาของมนุษย์ เสียงเค้าว่ากันพรรณนั้น  ณ ตอนนี้ ที่แอบหลบซ่อนตัวซุ่มทำงานอย่างมิดชิดกลางป่าของ “บ้าได้ถ้วย” พายุลมแรงกระหน่ำพัดซ้ำเติมแทบไม่ได้หยุดหย่อนสบายดีอยู่ ถ้ารักเราธรรมชาติ ธรรมชาติก็รักเรา แต่เราทุกๆ คนต้องรักพร้อมๆ กัน