เจ้าของเรือ

  เจ้าของเรือ   “พ่อจ๋า พ่อว่าพ่อเป็นเจ้าของเรือ แต่พ่อต้องล้างเรือ เช็ดถูเรือ ต้องชโลมน้ำมันให้มันบ่อยๆ พ่อต้องเก็บรักษาแจวพาย และเครื่องใช้ในเรือทุกๆ อย่าง แล้วพ่อต้องแจวเมื่อพาพวกเราไปนั่งเรือเล่น พร้อมกับเพื่อนบ้านของเราทุกคน พ่อเหนื่อยเกือบตาย ทีพวกนั่งทำไมนั่งสบายไม่ช่วยพ่อแจว ไม่ช่วยพ่อเช็ดล้างเรือบ้างเล่า พ่อจ๋า” หนูน้อย ถามพ่อทำตาแดงๆ “ก็พ่อเป็นเจ้าของเรือนี่ ลูกเอ๋ย” “ใครเป็นเจ้าของอะไร ก็ต้องเหนื่อยเกือบตาย ใครไม่เป็นเจ้าของก็สบาย พ่อเห็นว่ามันจะยุติธรรมหรือ” “ธรรมเนียมมันเป็นอย่างนั้นเอง ใครเป็นเจ้าของก็ต้องทนเหนื่อย ทนหนักใจ” “แล้วพ่อจะขืนเป็นเจ้าของหรือไปทำไม ไม่ให้เขาเสีย แล้วขอนั่งกะเขาเป็นครั้งคราว เหมือนที่เขานั่งหรือเราอย่างสนุกสนาน มิดีกว่าหรือ” “ก็พ่ออยากจะเป็นเจ้าของเรือสักลำหนึ่ง นี่ลูกเอ๋ย” “ขออย่าให้ฉันต้องเป็นเจ้าของเรือร่วมกับพ่อ ฉันจะไม่ยอมเป็นเจ้าของอะไรๆ เลย แม้แต่ตัวของฉันเอง” “แล้วลูกจะอยู่ได้อย่างไร” “อยู่อย่างไม่ต้องทนเหนื่อยเหมือนพ่อ และตรงกันข้ามจากพ่อทุกประการ” ดังนั้น หนูน้อย จึงกลายเป็นเณรน้อย เพราะเขาไม่อยากเป็นเจ้าของสิ่งใด แต่อยากเป็นอยู่ชนิดที่เขาเห็นว่า ตรงกันข้ามจากพ่อทุกประการ เสียงเค้าว่ากันพรรณนั้น จ๊ะ ปล.สัญญาณความคิดถึง และห่วงใยจากป่าลึก ยังชัดเจนคงเดิม แต่สัญญาณตอบรับไม่มีเลย เศร้า จริงๆ