อะไรบางอย่าง

  อะไรบางอย่าง จากเริ่มต้นเข้าสู่ช่วงปลาย จากกลางวันล่วงเข้าสู่กลางคืน แม้ว่าตัวเราจะหยุดนิ่งที่อยู่ที่เดิม แต่โลกนั้นพาเราให้ต้องหมุนไปด้วยอยู่ตลอดเวลา แม้บางครั้งอยากพักอยู่นิ่งๆ แต่กระนั้นก็ตามเรายังต้องเดิมทางไม่หยุดหย่อน เป็นการเดินทางที่ข้ามผ่านกาลเวลา แม้ว่าอยากให้หลายสิ่งคงอยู่เหมือนเดิม แต่เหมือนเดิมนั้นมันเป็นเช่นไร ดันจำไม่ได้  นั่งทบทวนประสบการณ์ของตนเอง ในยามเหงาๆ ตอนเย็นๆ ท่ามกลางเสียงจั้กจั่น เรไร เริ่มส่งเสียงร้องทำงานดั่ง Timer โดยธรรมชาติ เหม่อมองต้นยางพาราผลัดใบร่วงหล่น ใบแล้วใบเล่าตกลงสู่พื้นดินเต็มไปด้วยสีน้ำตาลแห้ง ฤดูกาลแห่งการหยุดพักผ่อนของต้นยางพารา เวียนพบบรรจบลงอีกครั้งตามเวลาที่ธรรมชาติจัดสรร แต่วิถีชีวิตของใครหลายๆ คน ที่ต่างเร่งรีบ เร่งร้อน ทำงานอย่างหามค่ำหามรุ่ง ด้วยความหวังว่า “สักวัน” จะสุขสบายดั่งใจปรารถนา โดยที่ไม่อาจจะทราบได้ว่า “สักวัน” ที่ว่านั้น จะมาถึงเมื่อไหร่ บางทีเราอาจจะยึดติดคำว่า “สักวัน” มากเกินไป จนมันฝังแน่นอยู่ในใจว่า “ต้องได้” ทำให้ชีวิตของเราไปยึดติดกับอนาคตที่แปรปรวน ด้วยความทรงจำเบื้องลึกสำนึกให้เราทราบว่า ความทุกข์ ทั้งหลายที่เรามีนั้นเกิดจากการ ยึดติด ที่แสนเจ็บปวด เป็นความทุกข์ที่เกิดจากสิ่งที่เกินความต้องการ หรือบางคราวก็เป็นสิ่งที่คาดหวังที่ฝืนธรรมชาติ ก่อให้เกิดเป็นความรู้สึกสับสน ขัดแย้ง ต่อต้าน และไม่ยอมรับ แน่นอนความ “ยึดติด” เป็นความทุกข์ อันแสนสาหัสในชีวิตของมนุษย์ปุถุชน  เป็นไปได้ไหม ที่จะไม่เจ็บปวด แต่ที่ใดมีบาดแผล ที่นั่นย่อมปราศจากความรัก ณ ที่ใดซึ่งมีความปวดร้าวอยู่ ความรักก็เป็นเพียงความพึงพอใจเท่านั้น เมื่อใดที่เราค้นพบด้วยตัวเอง ถึงความต้องการที่ไม่ต้องเจ็บปวด เมื่อนั้นแหละที่ความเจ็บปวดในอดีตจะดับสูญไปด้วยในปัจจุบันอันเต็มเปี่ยมนั้น ความถ่วงหนักของอดีตได้สิ้นสุดลง เสียงเค้าว่ากันพรรณนั้น จ๊ะ  ปล. แดนไกลกว่า 800 ไมล์ ส่งสัญญาณมาใกล้แค่มือเอื้อม แต่ภาระที่หนักหน่วงเพื่อไขว่คว้า ปราโด้ คันงามตัวล่าสุด อาจไม่ได้พบคนดีตามที่ใจปรารถนา เวลาของเรายังอีกนัก ถ้าใจยังหนักแน่น ชีวิตนี้คงไม่แคล้วกัน ฮา ลิ่วๆๆ เคดิต บ้าได้ถ้วย